බුද්ධඝෝෂ  හිමි – බ්‍රාහ්මණයන්ගේ ‘ඒජන්ත‘ වරයෙක් ද?

බ්‍රාහ්මණයන් කිසිවිටෙකත් තම අභිමතාර්ථය වෙනුවෙන් ක්‍රියා කිරීම නතර කළේ නැත. වේදයට සියුම් වෙනස්කම් හඳුන්වා දී, හින්දු ආගම බ්‍රාහ්මණ ආගමට පරිවර්තනය කර, තමන් ‘අතරමැදිකරුවන්’ ලෙස පත්කරගෙන, අද දක්වාම සමාජ දේහය විනාශ කරන කුල ක්‍රමයක් නිර්මාණය කළහ. 

මෙම කූට උපක්‍රම අතරේ ඔවුන් බුදුදහමට එරෙහි නොවී කලේ ඉතා සූක්ෂම ලෙස බුදුන් වහන්සේව ඇතුළත් කරගත්තේ: විෂ්ණුගේ නවවන අවතාරය කරවීමෙන්! හොඳයි, ඔවුන් එතැනින් නොනැවතුණු අතර, , බුදුන් වහන්සේගේ නිර්මල ඉගැන්වීම් බ්‍රාහ්මණයන්ගේ අනසකට යටත් කර ගැනීමට උත්සාහ කළ අතර, ලක්දිව බුදුදහම වේගයෙන් ලංකාව පුරා පැතිරෙන්නට විය. මෙන්න මේ හේතුව නිසා ඔවුනගේ ඊලග කූට ඉලක්කය ලංකාව දෙසට ක්‍රියාත්මක වීමේ ක්‍රියාන්විතය පහත ආකාරයට සිදු විය.

5වන සියවසේ භාරතීය ථෙරවාදී බෞද්ධ විද්වතා වූ බුද්ධඝෝෂ ථෙරවාදයේ වැදගත්ම විචාරකයා ලෙස සමහරු සලකන නමුත් බොහෝ දෙනෙක් ඔහුව සලකන්නේ බ්‍රාහ්මණයන්ගේ ‘ඒජන්ත’ ලෙසය.

සිංහල බසින් ලියැවුණු අටුවා පොත් විශාල ප්‍රමාණයක් සංස්ලේෂණය කර පාලි ග්‍රන්ථයට පරිවර්තනය කිරීමේ වගකීම බුද්ධඝෝෂ හිමි කර ඇති බව පැවසේ. මේ සිංහල අටුවා පරිවර්තනයෙන් පසු ගිනිබත් විය. එය බුද්ධඝෝෂ විසින්ම කරන ලද්දක් බවට විශ්වාසයක් පවතී. (අපගේ අදහස නම් බුද්ධඝෝෂ බ්‍රාහ්මනයින් සමග එකතුව බුදුදහම බ්‍රාහ්මණ ආගමට පරිවර්තනය කර, තමන් ‘අතරමැදිකරුවන්’ ලෙස පත්කරගැනීමේ සියළු වැඩපිළිවෙල සකස් කරගෙනයි ලංකාදීපයට ගොඩ බැස්සේ.

ඒ බව බුද්ධඝෝෂ මෙරටට ගොඩ බැස්ස විගස ඔහුට හොද පසුබිමක් සකස් වී තිබුනා. බොහෝ දුරට ඉංදියාවේ සිටම මහා විහාරවාසී ස්වාමීන් වහන්සේලා හමුවෙන්න වැඩපිළිවෙල සාදාගෙනම පැමිණෙන්න ඇත. එම නිසා මහා විහාරවාසී ස්වාමීන් වහන්සේලා මේ බුද්ධඝෝෂ හිමිව පිළිගත්තා පමණක් නොව ඔහු මෙරට පැමිණි ක්‍රියාන්විතයට සියලු පහසුකම් සැලසූවා. මේ වනවිට ලංකාවේ තිබුනේ මහානාම රාජ්‍ය සමය( ක්‍රි ව 409-431) – මෙම මහානාම රාජ්‍ය සමය තමයි ලංකා මහාවිහාර වාසී භික්ෂූන් මහාසේන රජුගේ සමයේ (ක්‍රි.ව 334-362) එල්ල වූ වූ දරුණු ප්‍රාහාරවලින් බැට කා, අභයගිරිය වාසී භික්ෂූන්ගේ සමෘද්ධිමත් කාලය දැක දැක සිටි කාලය. 

අභයගිරිය වාසීන් හමුවේ, ඔවුනගේ සමෘදිමත් කාලය දැක දැක සිටි කාලය. මෙන්න මේ කාලයේ තමා බුද්ධඝෝෂ හිමි ගොඩ බහින්නේ. දැන් අපට සිතා ගන්නට හැකියි බ්‍රාහ්මනයින් ප්‍රමුඛ බුද්ධඝෝෂ හිමිගේ සූක්ෂම සැලැස්ම ලංකා බිමේ ඉතාමත් අපූරුවට ක්‍රියාත්මක කිරීමේ බිම සැකසී තිබූ බව…… 

සම්පූර්ණ ලිපිය කියවීම

As an avowed admirer of the profoundness of the science and philosophy, Gautama Buddha gifted to mankind, I was overjoyed to read that Theravada Tripitaka was to be recognised as a World Heritage. But my elation was short-lived as I realised, contrary to misleading media reports, it is yet to happen. A ceremony is due to take place on March 23 at the Maha Maluwa of the Temple of the Sacred Tooth Relic, to make the announcement that Sri Lanka is making this request to UNESCO.

Tripitakabhivandana week  commenced on March 16. Going through the details, the cynic in me, made me wonder whether it is the beginning of the re-election campaign of President Sirisena, in spite of his solemn undertaking to the contrary, in January 2015. According to scriptures, the Buddha, in His sojourn through samsara, is supposed to have committed nearly every sin, but one that he never committed, is to lie. May be His Excellency is unaware of this fact!

President Sirisena declared Theravada Tripitaka a National Heritage in January at Aluviharaya Temple in Matale, which is very fitting, as the transcription of Buddha’s teachings to the written word was completed at the Fourth Council of the Sangha, Dhamma Sangayana, held there in the first century BCE. Many were under the impression that Tripitaka was already a part of our National Heritage but, if it was not so, we should be thankful to the President for correcting this long-overdue anomaly.

I prefer introspection rather than accepting, blindly, that we are the guardians of ‘pure’ Buddhism. Though it is true that Theravada is the least adulterated of all the Schools of Buddhism, I maintain that we should reform, getting rid of defilements, later introduced.

The need for adulteration 

Brahmins never ceased to act in their own interest. Having introduced subtle changes to the Vedas, transforming Hinduism to Brahminism, they appointed themselves as the ‘go-betweens’ and created a caste system which destroys the social fabric to this day. Buddha rebelled against this injustice and this rebellion had to be contained. Rather than making Him a martyr by rejection, they very cunningly included Him: by making Him the ninth avatar of Vishnu! Well, they did not stop at that and attempted, in my opinion successfully, to adulterate Buddha’s pristine teachings, then flourishing in Lanka.

President Sirisena declared Theravada Tripitaka as a National Heritage in January at Aluviharaya Temple in Matale, which is very fitting, as the transcription of Buddha’s teachings

Buddhaghosa

Some consider Buddhaghoa, the 5th- century Indian Theravada Buddhist scholar, as the most important commentator of Theravada but many consider him an ‘agent’ of the Brahmins. Buddhaghosa is said to have been responsible for synthesising and translating a large number of commentaries written in Sinhala to the Pali Canon. These Sinhala commentaries were burnt after translation. There is belief that it was done by Buddhghosa himself, as acknowledged in the introduction to the English translation of Visuddhimagga, Buddhghosa’s best known work, by Venerable Nanamoli (who was born Osbert John Moore).
Interestingly, on completing the translations, Buddhaghosa returned to India, never to be heard of again; having successfully achieved his objective of adulterating Theravada.

Continue reading

The existence of gods is accepted according to the teachings of the Buddha. However, gods in Buddhism are not superior to humans. Pali canons state instances where gods have voluntarily paid homage to the Buddha and Bhikkhus. Yet, today it is laymen and Buddhist clergy who revere gods. Contrary to what is believed today, making offerings to gods in expectation of the fulfillment of wishes is considered to be obsolete. It is clear that gods cannot in any way interfere in the ‘Vimukthi Magga’ (path of attaining Nibbana) or in the worldly welfare of humans. Moreover, the donation of merits to gods is also regarded as yet another malpractice.

Another myth that has no substantial basis is the existence of evil sprits or demons who bring disease and misfortune. Narratives of such spirits, often found in post-canonical texts such as ‘Pretha Vaththu’, are merely stories associated with beliefs of society. The idea of demons and other evil spirits is believed to have derived from tribal communities who existed in India during the time of the Buddha.

Enlightening the reader, who is on a path of realization, the writer stresses that it is only through exposing oneself to pure Buddhism and choosing the path of truth and wisdom leading to Nibbana, that one can end the cycle of Samsara.

• Gods in Buddhism – Professor M.M.J. Marasinghe 
• Can Buddhists seek protection from God? Can it be done according to Buddhism? 
• Atheistic Buddhism

වර්තමාන ලාංකීය සමාජයේ මෙන්ම බුද්ධකාලයේ පවා ප්‍රත්‍යයන්ට ගිජුව ලාභසත්කාර කීර්ති ප්‍රශංසා වලින් ක්‌ලාන්තව තම ආජීවය කිළිටි කරගත් භික්‌ෂුහු සිටි බැව් පෙන්වන සාක්‌ෂි ත්‍රිපිටක සාහිත්‍යයෙහි එමටය. එවන් පාපිච්ඡ ප්‍රවණතාවයන් මෑත  කාලයක සිට වෙන කවරදාටත් වඩා ලාංකික භික්‌ෂු ශාසනය තුලින්ම මතුවන්නනට පටන්ගෙන තිබීම මහත් අවාසනාවකි.  

මෙහිදී සමහර භික්ෂූන් වහන්සේලා ලාභසත්කාර වලට ලොල්ව බුදුවඳනෙන් පිට පැන දායක පිරිස් එකතු කිරීමේ කූට ක්‍රියාවන් සිදුකරගෙන යන බව කාටත් නො රහසකි.  මේ සදහා දහමේ සන්වේදී වූ කොටස් විකෘති කර භාවිතා කිරීම ඊටත් වඩා භයංකරය. උදාහරණයක් ලෙස බුදුරජාණන් වහන්සේ  දේශනා නො කල දේවල්,  අප සූත්‍රයන් කීපයක් ගෙන මෙය තවදුරටත් විග්‍රයක  යෙදීමේ දී පලමුවෙන්  මහාපරිනිර්‍වාණ සූත්‍රයේ “පළොල්ගම උවසුන්ට අවවාද”: 23 යටතේ බුදුරජාණන් වහන්සේ විග්‍රහ කරන්නට යෙදුන,

24. පඤ‍්චිමෙ ගහපතයො, ආනිසංසා සීලවතො සීලසම‍්පදාය. කතමෙ පඤ‍්ච?(24. ගැහැවියනි, සි ල්වත්හුගේ සිල්සම්පත්හි මේ අනුසස් පසෙකි. කවර පසෙක් ද? ….ආදී වශයෙන් විග්‍රහ කරගෙන ගිහින්  මේ අනුසස් පහේ හතර වන අනුසස වන අසම‍්මූළ‍්හො කාලං කරොති. (සිහි මුළා නොවී කලුරිය කෙරෙයි)

මනුශ්යන්ගේ මේ අවසාන මොහොත කියන සන්වේදී වූ කොටස ගෙන සමහරක් ස්වාමීන් වහන්සේලා බුද්ධ වචනයට විකෘති විග්‍රහයන් දීමෙන් දායකයන් රැස් කරගැනීමට භාවිතා කරන්නේ ඉතාමත්ම සූක්ෂමවය. මේ උන්නාන්සේලා මතුකරනවා, මැරෙන මොහොතේ මැරෙන බව දැනගන්නව ද, නැද්ද? ඒ වෙලාවේ සිතුවිලි වල හැසිරීම මොන වගේ ද? ඔය වගේ මිනිසුන්ගේ සිතේ කුතූහලය අවුස්සා තමන් පැත්තට ලංකරගැනීමේ උත්සාහයන් තරුණ භික්ෂූන් කීපනමක් දරමින් සිටී. සම්ච්චලයට කාරණය වන්නේ ඒ සිත්දැකීමේ හෝ මැරෙන මොහොතේ ඒ ඒ සිතිවිලි නැති කරගැනීමට ප්‍රතිපදාවක්/වැඩපිලිවෙලක් මොවුනට පෙන්වා දීමට නො හැකි වීමයි. බලන්න ඔවුනගේ මතයන් සහ බුදුවදන අතර වෙනස, බහුතරයක් මිනිසුන්ට ඝෝචර නොවන මේ  විකාරරූපී සිතුවිලි වෙනුවට බුදුරජාණන් වහන්සේ දේශනා කලේ හේතුඵල දහමක්, හේතුව නැසූ කල ඵලයක් නැත යන්නයි. ඔබට පහත විග්‍රහයෙන් මේ හේතුව නැසීමේ මග අනුව මරණාසන්න සිතුවිලි වලට වන්නේ කුමක් ද කියා බුද්ධ වචනය ඇසුරෙන් ම පහසුවෙන් වටහා ගත හැක. 

ඒ අනුව බුදුරජාණන් වහන්සේ මුලානොවී මැරෙන්න නම් කලයුත්තේ කුමක් ද කියා සූත්‍ර ගණනාවක දී පෙන්වා දී තිබෙන වා.  මේ මහාපරිනිර්‍වාණ සූත්‍රයන් පෙන්වා දුන්නේත් සිල්වත් වීමෙන් මේ අනුසස් පහ(05) ලැබෙන බවයි.

1. “සීලවා සීලසම‍්පන‍්නො මහන‍්තං භොගක‍්ඛන්‍ධං”(භෝග රැසක් ලබයි)
2. “සීලවා සීලසම‍්පන‍්නො කිත‍්තිසද‍්දො අබ‍්භුග‍්ගච‍්ඡති”(සිල්සපන් සිල්වත්හු පිළිබඳ කලණ කිත්හ‍ඬෙක් උස් වැ නැ‍ඟෙයි).
3. “යඤ‍්ඤදෙව පරිසං උපසඞ‍්කමති”(සිල්වත් තෙමේ  බමුණුපිරිසක් හෝ ගැහැවි පිරිසක් හෝ මහණපිරිසක් හෝ යම් යම් පිරිසක් කරා එළැ‍‍ඹේ ද, නොබිය වැ තෙදැති වැ එළැඹෙයි.) ,
4. “සීලවා සීලසම‍්පන‍්නො අසම‍්මූළ‍්හො කාලං කරොති,(සිල්වත් තෙමේ  සිහි මුළා නොවී කලුරිය  කෙරෙයි) 
5. “සීලසම‍්පන‍්නො කායස‍්ස භෙදා පරම‍්මරණා සුගතිං සග‍්ගං ලොකං උපපජ‍්ජති (සිල්වත් තෙමේ  කාබුන් මරණින් මතු සුගතියේ ඉපදේ) . 

සම්පූර්ණ  මහාපරිනිර්‍වාණ සූත්‍රය අවබෝධයෙන් කියවීමට පිවිසෙන්න

තවත් සමහර ස්වාමීන් වහන්සේලා ලාභසත්කාර උදෙසා දායකයින් එකතු කරගන්නේ මෙසේයි, මේ උන්නාන්සේ තමා රහතන්වහන්සේ නො කියා රහතුන් මගේ කියා. තමා නොව, තමා නොවූ තමාම කියනවා එකතරා ස්වාමීන් වහන්සේ කෙනෙක් සමාධියෙන් දකිනවා මෙහෙම ප්‍රේත කොටසක් පව් කරල අපායේ මෙසේ දුක් විදිනවා කියා අසත්‍ය කථා. මේවා බුදුන් දෙසූ දහම් නොව, මනංකල්පිත කතා ආස්‍රයෙන් දායකයන් රැස් කරන තවත් කූට උපක්‍රමයක්.  තමාට ගැලපෙන දහමක් සොයන අයට මේ මාතෘකාවට හිත වැටුනු විගස ඒ ස්වාමින් වහන්සේ පසුපස අන්ඳයන් සේ සාදු සාදු සාදු කිය එක් රැස්වෙනවා. ඉන්පසු ඔවුනට බුදුන් වන්නේ ඒ හිමිනමයි. එවිට ලාභසත්කාර ඒ හිමිගේ නමට ගලා එන්න පටන් ගන්නවා. අද ලංකාවේ සිදුවන්නේ මේ නස්පැත්තියයි. 

මේ ගැනත් බුද්ධ වචනය ගෙන විග්‍රහ කිරීමේ දි මෙවන් පැනයකින් ආරම්භ කල විට පහසුයි. ප්‍රේතයන් ගැන බුදුන්වහන්සේ  වදාළාද? – ලක්ඛණ සංයුක්ත සූත්‍රයන්හි කිසිම අවස්ථාවක “ප්‍රේත” යන වචනය යෙදී නැති නමුදු, මුල් සූත්‍ර නමයෙහිම දැක්වෙන සත්වයන් සදහා අටුවාකරු ප්‍රේත යන වචනය යොදා ඇති බව පෙනේ. මුල නිකාය ග්‍රන්ථයන්හි ‘ප්‍රේත” යන වචනය යෙදී ඇති ආකාරය අනුව, මෙම යෙදීම කෙසේ ගැළපේ දැයි විමසිය යුතුය…..

…..ප්‍රේතයන් යන්නෙන් ප්‍රේත ආත්මයට උපන් භූත වර්ගයක් අදහස් කිරීම බුද්ධ කාලයට සියවස් කිහිපයකට පසුව සිදුවූ ගෝත්‍රික ආගමික ඇදහිලි මිශ්‍රවීම නිසා ඇති වූ වෙනස් වීමක් වශයෙන් දැක්විය හැකිය. පශ්චාත් පිටක ග්‍රන්ථ යුගයට අයත් ප්‍රේත වත්ඨු සහ විමාන වත්ථු යන ග්‍රන්ථ මෙන් ම, අට්ඨකථාවලින් ද පෝෂණය කරන ලද්දේ මෙම පසුකාලීන වර්ධනයක් බව සැලකිය යුතු ය. එමෙන්ම සංයුක්ත නිකායේ, නිදාන වග්ගයේ එන ලක්ඛණ සංයුක්තයේ මුල්ම සූත්‍රය වන 7.1.1. අට්‌ඨිසඞ්ඛලික සූත්‍රය පරිශීලනය කළවිට බුදුරජාණන් වහන්සේ අකුසල් කර ඇටසැකිල්ලක් බවට පත්වූ සත්වයෙක් ට කිසිම නමක්( ප්‍රේත යනුවෙන්) නම් නො කර බවට. බලන්න පරීක්ෂාවෙන් පාළියේ  “අට‍්ඨිකසඞ‍්ඛලිකං” කිව්වා මිසක් ප්‍රේතයෙක් නොකී බවට නමුත් සිංහල පරිවර්ථනයේ වරහන් තුල (පරේතයකු දිවැසින්*) සදහන් පාළියේ ප්‍රේත තියා දිවැස් කතාවක් පවා නොමැත. තවදුරටත් කියවීමට

Continue reading

බලි තොවිල්, යන්ත්‍ර මන්ත්‍ර ප්‍රෝඩාව

ජීවිතයේදි මුහුණ පාන්නට සිදුවන කරදර කම්කටලු, ආර්ථික හානි, ලෙඩ රෝග ආදිය, ග්‍රහ අපල සහ අමනුෂ්‍ය උපද්‍රව නිසා සිදුවන බව විශ්වාස කළ ප්‍රාථමික සමාජ මට්ටමේ ජීවත් වූ ලාංකිකයෝ, එවැනි කරදර වලින් මිදීම සදහා බලි තොවිල්, යන්ත්‍ර මන්ත්‍ර ආදියෙහි පිහිට සෙවූ අතර බුදුදහම මෙරටට හඳුන්වා දීමෙන් පසු ඒ වෙනුවට පිරිත් සජ්ජායනය කිරීම ඵලදායි ආදේශකයක් වශයෙන් යොදා ගත් බව පෙනේ. මේ නිසා ඇත්ත වශයෙන්ම සිදුව ඇත්තේ ඉහත සඳහන් කළ මිත්‍යා විශ්වාස වලට බුදු සමයෙන් පිළිගැනීමක් සිදුවූ බව ලාංකිකයන් විසින් පිළිගැනීමය. වෙනත් වචන වලින් කිවහොත් පිරිත් සජ්ජායනය කිරීමෙන් සියලු අපල සහ අමනුශ්‍ය උපද්‍රව ඇත්ත වශයෙන්ම නැති කළ හැකිය යන්න පිළිගැනීම නිසා  එවැනි අපල සහ අමනුශ්‍ය උපද්‍රව ඇත්ත වශයෙන්ම පවතින බව පිළිගැනීම තහවුරු වී ඇති බවය. මේ නිසා සියවස් ගණන්කට පෙර අභාවයට යා යුතුව තිබූ ප්‍රාථමික විශ්වාස රැසක් බුදුදහමේ අනුග්‍රහයෙන් තවමත් බෞද්ධයන්ගේ මානසිකත්වය තුළ හොල්මන් කරමින් පවතින බව සත්‍යයකි. 

මේ අපල උපද්‍රව වලට පිරිත් සජ්ජායනය කිරීම, අනිවාර්යෙන් ම මෙම හදුන්වා දීම පසුපස ස්වාමීන් වහන්සේලා සිටිය යුතුම ය. උන්වහන්සේලා එය හොද හිතකින්, බුදුදහම මනුශ්‍යන්ගේ සිතේ ස්ථාපිත කරන්න යෙදූ උපක්‍රමයක් වන්නට පුලුවන් නමුත් බුදුරජාණන් වහන්සේ දෙසුවේ දහම පෙන්වා දී මිනිසුන්ව දමනය කරන්න මිසක් මෙවැනි බුදුවදනට පිටුපා බුදුරජාණන් වහන්සේ වදාළේ නැති දෙයක් ඉදිරියට දමා මේ සිදුකර ඇති වරද අද වනවිට නිවැරදි කරගන්නට නො හැකිව බහුතරයක් ස්වාමින් වහන්සේලාම ඒ වරද/විකෘතිය තව දුරටත් කරගෙන යෑම සමාව නොදිය හැකි විශාල වරදකී. සාසනයට කරන අපරාධයකි. (ඉතිහාසයේ පලමු වරට 4 වන අක්බෝ රජු සමයේ(ක්‍රි:ව 668-683) තමයි ආගමික චාරීත්‍රයක් ලෙසට පරිත්‍රාණ සජ්ජායනයක් පැවැත්වීම ගැන සදහන් වෙන්නේ. පිරිත් කීම මතු කාලයේ දී බෞද්ධ පිළිවෙත් මාලාවෙහි නියමිත අංගයක් බවට පෙරළුණේ ය.)

මෙය  අද වනවිට අසරණයන්ගෙන් මුදල් වංචාකරන කූට ව්‍යාපරයක් බවට පත් වී ඇත. කනගාටුවට කරුණ ඒ කූට ව්‍යාපාරයට බුදුදහම කූට ලෙස භාවිතා කිරීමයි. 

බුදුරජාණන් වහන්සේ කිසිම අවස්ථාවක මිනිසාට හිරිහැර, කරදර උපද්‍රව කල හැකි දෙවිවරු හෝ යක්ෂ, භූත කොටස් ඇති බව ප්‍රකාශ කොට නැත. අප වැරදි නම පිටක මූලාශ්‍ර ගෙන පෙන්වා දීමට හැකිය. 

Continue reading